I have called on the Goddess, and found her within myself

Nieuwe maan, Volle maan, Wassende maan. 

Deze drie cycli van de maan weerspiegelen beknopt het leven van ‘De Vrouw’. Juist, dat gaat over jou en mij. Tenzij je een man bent natuurlijk. Of non binair. 

Het maakt niet uit hoe je jezelf definieert. Of je nu nog ín de kast zit, al uit de kast bent, of in de verste verte nooit een kast hebt gezien. 

Ik ben geen fan van labels. Misschien omdat ik zelf er al teveel heb gekregen. (Lees: Leven met een label: anorexia en Leven met een label: ASS)

Maar labels in een blog zijn juist handig. Kun je als lezer lekker wegscrollen als je geen interesse in het onderwerp hebt. 

En deze gaat dus over ‘De Vrouw’… en haar fasen.

Voor alle duidelijkheid; ik bedoel niet de maandelijkse emotionele rollercoaster die te wijten is aan hormonale schommelingen in onze bloedbaan. Daar had ik het immers al over in een ander blog. (Lees: Sages-Femmes contre les Flammes)

Nu wil ik het graag hebben over de drie GROTE levensfases. Namelijk die van Maagd, Moeder en Wijze Vrouw.  

In de Maagdfase heeft een meisje de vrijheid om te experimenteren, op onderzoek uit te gaan en verre reizen te maken, zoals ik deed toen ik naar Venezuela vertrok. (Lees: De Drie Wijzen Deel I en II). Het betekent uiteraard niet dat ze letterlijk maagd is, maar ze is wel ongebonden en kinderloos. Ze is vrij. 

Het lijkt evident om te weten wanneer je van Maagd naar Moeder gaat. Maar dat is het niet. 

Vaak is er sprake van een verwarrende fase tussenin. De Maagd heeft door te onderzoeken dan misschien wel bepaalde dingen over zichzelf geleerd, maar ze weet nog niet hoe ze deze pas ontdekte talenten kan inzetten om een productief en bevredigend leven te leiden. 

Maar dan komt er ineens toch een moment waarop ze - vaak door een intuïtief weten - een manier vindt om deze talenten te ontplooien, zodat ze deze op een creatieve en daadkrachtige manier naar buiten kan brengen. Ze kan eindelijk aan de wereld laten zien wie ze is en wat ze te bieden heeft. De speelse vrijheid van de Maagd is verdwenen, en heeft plaatsgemaakt voor de verantwoordelijkheid en toewijding van de Moeder. 

De verwarrende fase van Maagd naar Moeder was in mijn geval eerder kort. 

Ik leef niet graag in onzekerheid, en liet bewust de Maagd - en daarmee verschillende van zijn privileges - vroeg achter mij. 

Heb ik mij dat vroege moederschap al beklaagd? Ja, absoluut. 

Zou ik het anders gedaan hebben mocht ik de kans hebben? No way! 

Want op zich is er ook weer niet zo heel veel veranderd.

Zo trok ik vroeger maandelijks wel eens een nachtje door… en nu slaap ik jaarlijks eens een nachtje door. Bijna hetzelfde, toch? 

Ah, elke fase heeft zijn charme. Althans, dat zeggen “ze” toch wanneer je kinderen krijgt. Wat ze er niet bij zeggen is dat dit niet enkel voor de kinderen geldt. Ik zit ondertussen 9 jaar in de Moeder-fase, en ik moet zeggen dat het mij - ondanks meerdere werkpunten - goed af begint te gaan. Dat is op zich ook een prestatie, aangezien ik van nature niet echt een onbaatzuchtig karakter heb. Integendeel, ik ben een opportunist. Dat label heb ik van mijn ex gekregen, en ik draag het met trots. 

Maar wanneer word je nu een Wijze Vrouw? Want wil per slot van rekening niet iedereen Wijs zijn? Is dit niet gewoon een eufemisme voor Oud? 

And I don’t know about you, maar ik heb nog geen zin in Oud. 

Ooit wel, maar nu nog niet. 

Dus ik vraag me af… 

Houd je als Moeder eigenlijk ooit op Moeder te zijn, zelfs als de kinderen al lang het huis uit zijn? 

Of begint het transformatieproces tot Oude, Wijze vrouw reeds op dezelfde dag dat het moederschap begint?

“Van de moederschoot door mij gedragen, door mij gekoesterd vanaf de geboorte: tot in je ouderdom blijf ik dezelfde, tot in je grijsheid zal ik je steunen. Wat ik gedaan heb, zal ik blijven doen. Ik zal je steunen en beschermen.” (Jesaja 46: 3-4)

Beide, denk ik dus. En daarmee bevind ik mij voor de tweede keer in mijn leven in the twilight zone - tussen Moeder en Wijze Vrouw. En ik heb het vage vermoeden dat ik hier deze keer wel wat langer zal rondzweven. 

En ook al heb ik nog geen grijze haren om mijn Wijze hoofd te kronen, mijn eerste rimpels werden toch reeds gespot. En opnieuw was daar mijn ex, die als eerste een ondiepe groef ontdekte in mijn gefronste voorhoofd. Om mij vervolgens op niet-subtiele wijze duidelijk te maken dat dit het begin is van het einde. 

De groef wordt elk jaar dieper. En hij heeft gelijk. Dit voelt inderdaad als het begin van een einde-loze Wijsheid.