Een Wereldse Vrouw

1. Blijf kalm!  Blijf ten allen tijde rust uitstralen. Ook wanneer de bevalling tergend traag gaat en je liefst de muren zou oplopen van ongeduld. Weet dat het voor je vrouw nog veel trager gaat. Ook zij krijgt iedere keer te horen dat er geen of weinig vooruitgang is, terwijl haar lichaam het ontzettend zwaar te verduren heeft. Probeer je ongeduld niet op haar te projecteren, want dan krijgt ze het idee dat ze faalt; een gevoel dat ze kan missen als kiespijn! Al ‘verkiest’ ze waarschijnlijk toch tandpijn op zo’n moment.  Ook wanneer de bevalling erg snel gaat, is het voor een man (zeker de eerste keer) heel normaal om in paniek te raken. Weet echter dat een baby er zelden zomaar ter plekke uitvalt. Als dit dan toch zou gebeuren, kun je er in principe van uitgaan dat er weinig complicaties zijn. Bevallingen met veel complicaties vereisen meestal een medisch ingrijpen. Zelfs wanneer dit laatste het geval zou zijn, is het van belang haar positief te blijven stimuleren en haar het gevoel

Drie maanden geleden kwam Siána ter wereld in een heerlijk warm bad. Uiteraard is ‘heerlijk warm’ relatief wanneer de buitentemperatuur 36°C bedraagt. Op weg naar het ziekenhuis was het letterlijk puffen en zweten. Al waren enkele verdomd pijnlijke contracties daar wellicht de oorzaak van.  Toch waren we heel kalm, mijn man en ik. Anderhalf jaar geleden hadden we namelijk exact hetzelfde ritje gemaakt. Toen had de vallende sneeuw de weg bijna van de wereld gewist. Aangezien mijn man indertijd maar niet wilde geloven dat het eindelijk ‘zover’ was, scheelde het bitter weinig of ik had een auto-bevalling op Youtube kunnen plaatsen. Ditmaal waren we beter voorbereid. We vertrokken onmiddellijk nadat de vroedvrouw had gestript*. Niet enkel was mijn man er deze keer wel van overtuigd dat het effectief ‘zover’ was, ook ik werd rustig omdat hij rust uitstraalde. Mannen, onderschat nooit jullie invloed tijdens de bevalling! ( Lees ook: 7 geboden voor mannen tijdens de bevalling ) In het ziekenh

Mijn man en ik vormen, samen met onze 4 kinderen, een nieuw samengesteld gezin.  We volgen hiermee een trend die steeds populairder wordt de laatste jaren. Nochtans is het niet iets om trots op te zijn.  Had iemand mij pakweg 3 jaar geleden verteld dat ik nu mama zou zijn van 4 kinderen, dan was ik waarschijnlijk heel hard weggelopen.  Ik wilde eigenlijk maar 2 kinderen. Ok, héél misschien nog een verwend nakomertje als ik de veertig naderde. Zo een ’tis-nu-of-nooit’ kindje.  But here we are, 3 bevallingen en 4 kindjes later. Sagán is ondertussen 8 jaar, Sifra 2 jaar en baby Siána 3 maanden. De 14-jarige Eliana kreeg ik er gratis bij. Drie halen, vier betalen. Toen Sagán vier jaar oud was, gingen zijn papa (G.) en ik - na en relatie van 6 jaar - uit elkaar. Omwille van Sagán’s problematiek was er van een tweede kindje niet onmiddellijk sprake. Nog voordat Sagán ‘broertje’ of ‘zusje' kon spellen, hadden we besloten apart te gaan wonen. Wel zijn we altijd vrienden gebleven. Oo

                                     Sagán is mijn 8-jarig zoontje uit een eerdere relatie. Hij is een echt zorgenkindje. Als baby lachte hij zelden tot nooit. Hij had altijd rode oogjes die constant traanden, waardoor ze chronisch ontstoken leken. Geen enkel druppeltje of zalfje leek te helpen. Als ouders maakten we ons zorgen, maar ook in Kind & Gezin kregen we keer op keer te horen dat er iets heel ‘speciaal’ aan hem was. Maar wat dat juist was, daar mochten we naar raden.  Toen hij 2,5 jaar oud was, zei hij nog geen woord. We wachtten geduldig op het eerste ‘mama’ of ‘papa’, maar ons geduld werd niet beloond.  Een eindeloze reeks doktersvisites en vele onderzoeken later, kwamen ‘ze’ eindelijk tot de conclusie dat Sagán een zeldzame aangeboren afwijking heeft die ectodermale dysplasie wordt genoemd. Kort samengevat is dit een genetische aandoening waarbij er tijdens de vroege zwangerschap een verandering van DNA is opgetreden.  Bij Sagán ontbreekt een dun huidlaagje aan zijn ond

Een Wereldse Vrouw is voornamelijk ontstaan uit het idee om mijn spirituele weg met ‘de wereld’ te delen. Ik heb wat ze noemen 'alles', huisje-tuintje-boompje-kindjes. En 3 kippen.  Maar toch ben ik zoekende.  Want er is meer.  Er is een werkelijkheid naast hetgeen we kunnen waarnemen met het blote oog.  Sommigen geloven dat dit wordt gecreëerd door God of Allah , terwijl anderen geloven in de scheppende kracht van Moeder Aarde of  Het Universum . En nog een hele groep mensen gelooft iets anders, of weet niet waarin te geloven.  Wat ík vooral geloof, is dat 'De Waarheid' niet zwart of wit is, maar ergens in het midden ligt,  between all the shades of grey .  In die twilightzone hoop ik een glimp te kunnen opvangen van het Eeuwige; van de Bron waaruit we voortkomen tot de reden van ons bestaan. En met een beetje geluk kom ik er mezelf wel tegen; niet enkel mijn felste licht, maar ook mijn donkerste schaduw. Want wie zichzelf kent, kent het AL.  Toch?  Mijn echtgenoot