Een Wereldse Vrouw

Zoals te lezen in het vorige blog (Lees:  Kerstwensen )   zijn we na ons miskraam vorig jaar in oktober, dit jaar (ook in oktober) trotse ouders geworden van ons dochtertje Elaïs.  Na Eliana (17), Sagán (11), Sifra (5) en Siána (3) sluit zij daarmee als 5de kindje het rijtje af.   Na het posten van mijn blog ‘Emoties van een miskraam’ (Lees: Emoties van een miskraam ) , waarin ik het schrijven heb gebruikt om alles voor mezelf een plaatsje te geven, heb ik gezocht naar ‘het knopje in mijn kopje’.   Ik vond het, draaide het om, en keek vanaf dat moment enkel nog vooruit. We zijn kort nadien gestart met een grote verbouwing die op tijd af moest zijn voor de baby en  jawel, ook voor grootmoeder die nu bij ons inwoont.  Met tussen de jongste en oudste inwoner exact 91 jaar verschil, en met mijn man en mij als centraal middelpunt om alles draaiende te houden.  Amper twee maanden na het miskraam was ik ook alweer zwanger.  En opnieuw, je raadt het al, doodziek  (Lees: De dominantie van zwa

Lieve kerstman,  Dit jaar vier ik mijn eerste kerst. Papa en mama zijn daar enorm dankbaar voor. Al ben ik er enkel omdat mijn broertje of zusje niet lang genoeg geleefd heeft om geboren te worden (Lees: Emoties van een miskraam ). Dat kindje is nu een sterretje aan de hemel. Maar, lieve kerstman, moet dat sterretje eerst vallen om een wens te mogen doen?  Voor mezelf wens ik niets. Want ik ben als een bloemetje. Geplant in een warme thuis, waar de melk van mama het water is dat mij doet groeien, en haar aanrakingen de liefde die mij doet bloeien. Maar, lieve kerstman, mijn wensen zijn voor al de kindjes die geen bloemetje kunnen zijn. Omdat ze koud hebben, honger hebben, gepest worden, of vermeden omdat ze “anders” zijn. Ik wens dat de doornen in hun leven, reeds de kracht bevatten van de mooie roos die ze later zullen worden.  Mijn wensen, lieve kerstman, zijn ook voor alle ouders waarbij er, ondanks een goede voedingsbodem en veel liefde, toch geen bloemetjes willen groeien. Ik wens

Sagán, mijn 10-jarige zoon, werd gediagnosticeerd met ASS toen hij pas 3 jaar oud was  ( Lees: Leven met ASS ).   Aan 8 jaar werd hij nog eens her-test, omdat zijn symptomen enigszins milder waren geworden dan als kleuter.  Wat op zich vrij atypisch is, want meestal worden de symptomen net méér uitgesproken met ouder worden.  Maar aangezien er bij hem ook gehoorproblematiek aanwezig is, dachten de specialisten dat dit eventueel ook de autisme-symptomen kon verklaren.  Toch kwam uit de tweede test opnieuw naar voren dat er voldoende aanwijzigingen zijn om te spreken van een ‘vorm’ van ASS. Meer uitleg kregen we niet.   Sagán is vrij sociaal, dus mensen die hem niet zo goed kennen, merken het meestal niet op in een eerste contact.  Het komt tot uiting in kleinere, subtielere zaken.  Maar ik heb niet de indruk dat hij er zelf veel last van ondervindt, en wij als gezin eigenlijk ook niet meer. Voor ons is iets gewoon ‘typisch Sagán’.  Ik stel me zelden nog de vraag of een bepaald gedrag of