Rozenkwartsliefde
“Het is gelukt! Het werkt! Shirley kom! Het werkt!” Ze was waarschijnlijk nog nooit zo snel beneden geweest - zelfs niet die keer dat ze bijna was omgekomen door de honger, nadat ze zowel het ontbijt als het middagmaal had gemist. Die dag had ze me nijdig met één oog aangekeken toen ik haar kamer binnenkwam, en het bed had verraderlijk gekraakt toen ze zich met een luid grommende ‘mmmm’ nog eens had omgedraaid, de lakens hoog boven haar hoofd trekkend. Ze had moeten wachten op de volgende gezamenlijke maaltijd, en tegen de tijd dat die klaar was, zag je haar amper nog lopen. Althans, dat was haar mening. Maar nu kon ik er niet naast kijken. Ze kwam vlak voor mijn neus staan en straalde als een pas geslepen diamant. “Je moet nú meekomen, het werkt gewoon!” Ik zag levendig alle mogelijke experimenten die ze kon hebben uitgevoerd, en calculeerde alvast de gemaakte schade in. Zolang het geen vuur had gevat én de badkamer stond niet onder water, zou het wel meevallen, toch? Ze trok