Een Wereldse Vrouw

Al van ver hoorde ik de sirene. Maar het duurde niet lang voordat ik ook de rode lichten alarmerend zag flikkeren. Hun weerkaatsing tegen de witte betonnen muur van het gebouw aan de overkant, bezorgde me rillingen.  Vanuit mijn kamer op de derde verdieping kon ik nog net zien hoe ze de enige opening in de muur binnenreden, waar met grote rode lichtgevende letters SPOED stond boven geschreven.  Allerlei rampscenario’s passeerden de revue, maar het besef drong tot me door dat ik waarschijnlijk nooit méér zou weten. Misschien beter zo, ik had genoeg aan mijn eigen kwaad. De witte betonnen muur had geen ramen. Ik vermoedde dat ze hiermee pottenkijkers op afstand wilden houden.  Ik had dus geen andere keuze dan verder te staren naar de troosteloosheid van de parking. Een honderdtal gelijke, afgelijnde grijze vakjes. Meer was er van hieruit niet te zien. Eerder die dag waren alle vakjes gevuld geweest. Nu waren ze, op hier en daar een vakje na, allemaal leeg. Ook onze Ford Galaxy stond er n

Tijdens mijn zoektocht met betrekking tot geloofsovertuigingen (Lees:  Weg van een Wereldse Vrouw )   kwam ik op een bepaald moment de term esoterisch christendom tegen. Aangezien die term mij totaal onbekend was, ging ik met plezier op onderzoek uit.   Esoterie komt van het Griekse woord ‘eso’ of ‘eiso’ , wat zoveel betekent als ‘in, naar binnen’. Deze vroegchristelijke stroming is dus vooral bezig met alles wat ‘binnenin’ de mens plaatsvindt, met andere woorden; de onzichtbare, geestelijke aspecten van het leven.  Dit in tegenstelling tot het exoterisch christendom , waar ‘exo’ Grieks is voor ‘buiten’ . Het legt de nadruk op het feit dat we onze ’verlossing’ moeten zoeken buiten onszelf; in wetten die ons van bovenaf worden opgelegd. Dit is de leer die in de meeste kerken verkondigd wordt.  Kerkvader Augustinus had reeds in de vierde eeuw na Christus een decreet uitgevaardigd waarin stond dat de mens niet zelf een weg naar God mocht zoeken. De Kerk was de enige weg.  Hij baseerde z

Een raar jaar. Zo werd 2020 al meermaals omschreven. Zelf heb ik het grootste deel van het jaar in mijn bubbel doorgebracht; al sinds het begin van de eerste lockdown ben ik in zwangerschapsverlof. Ik werk in de zorg, en toch is een hele dag werken met mondmasker mij tot op heden onbekend.  Gelukkig had ik altijd genoeg aan mijn hoofd, met drie kinderen en een vierde op komst. Tevens zorgden onze verbouwingen (noodzakelijk voor extra slaapkamers) voor een noemenswaardig gat in onze portemonnee, wat de pijn van het verplichte thuisblijven wat verzachtte.  Het was dan misschien een staycation in de Costa del Pelouse , maar desondanks heb ik enorm genoten van mijn eigen plekje onder de zon.  Ondertussen is het een plekje achter het raam geworden; aan een bureautje dat wordt verlicht door een flikkerende kerstboom. De kerstboom heeft dan wel een heidense oorsprong, toch geeft deze traditie een boodschap van hoop mee.  De dennenboom, de enige boom die gedurende de winter groen blijft, gaf

Gisterenavond had ik bezoek van een vriendin uit mijn contactbubbel. De hele namiddag spendeerde ik aan het maken van een smaakvolle bolognaisesaus boordevol verse groentjes, als topping voor een gezonde spelt-spaghetti. Het was een heel fijne avond, met veel gelach en zelfs een traan. Twee jaar geleden was het anders. Toen was samen met haar eten een heuse uitdaging. Zelf iets voor haar koken had ik toen niet aangedurfd. In een restaurant deed ze er makkelijk een half uur over om te beslissen wat ze zou eten, om op het laatste moment de reeds doorgegeven bestelling nog eens te veranderen. Ze kon niet kiezen. Niet omdat ze niet wist wat ze wilde, wel omdat ze zichzelf enorm strikte regels had opgelegd. Alle voedingsmiddelen had ze ingedeeld volgens kleur, afhankelijk van hun aantal calorieën. Uiteraard mocht ze van elk kleur maar een bepaalde hoeveelheid per dag innemen. Tegen de tijd dat ze wist of ze de blauwe salade wel kon combineren met de rode chocolademousse, waren we - bij wijz