Leven met een label - Anorexia

Gisterenavond had ik bezoek van een vriendin uit mijn contactbubbel. De hele namiddag spendeerde ik aan het maken van een smaakvolle bolognaisesaus boordevol verse groentjes, als topping voor een gezonde spelt-spaghetti. Het was een heel fijne avond, met veel gelach en zelfs een traan.

Twee jaar geleden was het anders. Toen was samen met haar eten een heuse uitdaging. Zelf iets voor haar koken had ik toen niet aangedurfd. In een restaurant deed ze er makkelijk een half uur over om te beslissen wat ze zou eten, om op het laatste moment de reeds doorgegeven bestelling nog eens te veranderen. Ze kon niet kiezen. Niet omdat ze niet wist wat ze wilde, wel omdat ze zichzelf enorm strikte regels had opgelegd.

Alle voedingsmiddelen had ze ingedeeld volgens kleur, afhankelijk van hun aantal calorieën. Uiteraard mocht ze van elk kleur maar een bepaalde hoeveelheid per dag innemen. Tegen de tijd dat ze wist of ze de blauwe salade wel kon combineren met de rode chocolademousse, waren we - bij wijze van spreken - een halve dag verder. Ook met een smeuïge smoothie aardbei-framboos kon ik haar niet plezieren; de combinatie van twee fruitsoorten met dezelfde kleur was een absolute no go. 

De methode die ze gebruikte doet er niet toe, maar de absurditeit ervan is kenmerkend. Voor mij zat er niets anders op dan mijn vriendin, of wat er nog van haar over was, geduldig en begripvol gadeslaan. Ze was nog een fractie van het speelse en goedlachse meisje waarmee ik als kind belletje trek deed bij de buren en bergen beklom op CM-kamp. 

Nooit zette ik haar onder druk om te eten en nooit gaf ik haar een preek. Het enige wat haar kon helpen moest ze in zichzelf zien te vinden; de wil om te genezen. 

Ik kon spreken over genezen, want zelf sprak ze over een ziekte. Een ziekte die haar in zijn macht had, en waar ze zich vooralsnog niet wist uit los te wrikken. Wellicht had ze de onderliggende oorzaak van ‘haar probleem’ nog niet gevonden. 

Toch begint een eetstoornis vaak onschuldig; het ontstaat vanuit het idee dat door een beetje minder te wegen, je een beetje meer gaat lijken op een ideaalbeeld. Daarmee zou je gevoel van eigenwaarde toenemen. 

Aan de grondslag ligt echter verscholen zelfhaat; een diepgeworteld geloof dat je geen liefde verdient. Een gevoel dat mij jammer genoeg maar al te bekend is. 

Veertien jaar geleden - ik was toen 16 - werd ook aan mij het gevreesde én gegeerde label ‘anorexia’ toegekend. Op minder dan 6 maanden tijd verloor ik meer dan 20 kg, waardoor mijn weegschaal nog amper 35 kg aangaf. Mijn lichamelijke ontwikkeling stopte, evenals de relatie met mijn toenmalige vriendje. 

Ik was het type meisje dat anderen geen kans gaf mij te kwetsen, bijvoorbeeld door een relatie als eerste te beëindigen. Heerlijk stoer en lekker veilig. Diep vanbinnen woedde echter de reële angst om niet goed genoeg te worden bevonden. Toen ik dan voor het eerst zelf aan de kant werd geschoven door iemand waar ik om gaf, was ik ervan overtuigd dat dit niet zou zijn gebeurd als hij mij aantrekkelijker had gevonden. Net zoals velen, identificeerde ik mijn eigen ‘Zijn’ met uiterlijke schoonheid in plaats van innerlijke capaciteiten. Ik was verkeerd. 

"Vrouwen, uw sieraad is niet uitwendig: het vlechten van haar, het omhangen van goud of het dragen van gewaden, maar in wat verborgen ligt in uw harten, met de onvergankelijkheid van een zacht en stil gemoed. " (1 Petrus 3:3-4)

Het feit dat mijn angst werkelijkheid werd, rechtvaardigde alle keuzes die mij uiteindelijk naar de rand van de dood zouden leiden. Toch kozen we beiden voor het leven, mijn vriendin en ik. Het fysieke herstelproces was lang, het emotionele genezingsproces nog veel langer. Als we nu niet delen wat ons heeft gered, voelt dit aan als een gemiste kans om mensen te helpen die met dezelfde moeilijkheden worstelen. Daarom verdient dit gevoelige onderwerp een plekje op mijn blog.

Ze bewoont haar lichaam, luisterend naar de behoeften om het op tijd te voeden, te verzorgen, te versterken en te laten rusten. 

Ze geniet ervan zich mooi te maken en vrouwelijk te voelen, of kiest ervoor puur en zonder versierselen te zijn. 

Ze laat zich leiden door haar eigen erotische autoriteit en niet door opvattingen uit de maatschappij.

- Susan Smit -