De Krachten van Gedachten

Zoals te lezen in het vorige blog (Lees: Kerstwensen) zijn we na ons miskraam vorig jaar in oktober, dit jaar (ook in oktober) trotse ouders geworden van ons dochtertje Elaïs. 

Na Eliana (17), Sagán (11), Sifra (5) en Siána (3) sluit zij daarmee als 5de kindje het rijtje af.  

Na het posten van mijn blog ‘Emoties van een miskraam’ (Lees: Emoties van een miskraam), waarin ik het schrijven heb gebruikt om alles voor mezelf een plaatsje te geven, heb ik gezocht naar ‘het knopje in mijn kopje’. 

Ik vond het, draaide het om, en keek vanaf dat moment enkel nog vooruit.

We zijn kort nadien gestart met een grote verbouwing die op tijd af moest zijn voor de baby en 

jawel, ook voor grootmoeder die nu bij ons inwoont. 

Met tussen de jongste en oudste inwoner exact 91 jaar verschil, en met mijn man en mij als centraal middelpunt om alles draaiende te houden. 

Amper twee maanden na het miskraam was ik ook alweer zwanger. 

En opnieuw, je raadt het al, doodziek (Lees: De dominantie van zwangerschapsmisselijkheid).

Het kostte me al mijn energie om alle balletjes in de lucht te houden; het huishouden, de kinderen, het werk, de zwangerschap, de verbouwing. 

Er was geen tijd over voor spiritueel onderzoek of innerlijk werk. 

Het was een jaar van leven en overleven, op automatische piloot.

Ik ben blogs beginnen schrijven, maar heb nooit iets afgewerkt. 

Ik kreeg de chaos waarin ik mij bevond, niet gestructureerd op papier. 

Hoe kon ik iets bruikbaars schrijven voor anderen, terwijl ik de ERROR in mijn eigen hoofd maar niet uit kon zetten? 

Het was een race tegen de klok en op sommige momenten een echte uitputtingsslag, met uiteindelijk een korte periode van verstilling rond de datum waarop Elaïs geboren moest worden. 

En stil was het. 

De bevalling kwam niet op gang. 

Er gebeurde niks. 

Er waren enkel slapeloze nachten door mijn panische angst voor een ingeleide bevalling. 

Naast alle andere maatschappelijke druk, was er nu ook nog eens de druk van de medische wereld, die in mijn plaats wilde beslissen wanneer ík míjn kind op de wereld moest zetten. 

Ik geloofde in de natuur en dat mijn lichaam zelf zou weten wanneer ‘het tijd’ was. 

Maar de natuur geloofde niet in mij. 

Na mijn miskraam liet mijn lichaam mij voor een tweede keer in de steek. 

Althans, zo voelde het. 

Elf dagen na de uitgerekende datum werd ik - tegen mijn zin en onder lichte dwang - naar het ziekenhuis verwezen om ingeleid te worden. 

In mijn hoofd werden de nachtmerries werkelijkheid en alle ratio verdween. 

Ik was enkel nog emotie en het inmiddels vertrouwde ERROR. 

Maar wat een geluk van dat ‘knopje in mijn kopje’! 

Ik vond het opnieuw, draaide het om, en was klaar om te bevallen. 

Thuis heb ik in alle rust en sereniteit mijn koffers gepakt, de kinderen eten gegeven en naar bed gebracht. Ik las zelfs nog een verhaaltje voor.

En wanneer oma toekwam om de zorg voor de kindjes over te nemen, zodat ik naar het ziekenhuis kon vertrekken, gebeurde er eindelijk iets.

Ik kreeg spontaan weeën. Om de 5 minuten. Hevige weeën. 

De bevalling kwam op gang exact op het moment dat ik naar het ziekenhuis vertrok om ingeleid te worden. 

De inleiding ging niet door. Wat jammer nou. 

Ik zal je de verdere details van de bevalling voorlopig besparen en er misschien eens ‘dieper’ op ingaan in een volgende blog. 

Maar laat ons zeggen dat na weken van verstilling, Elaïs eindelijk ‘het knopje’ versnelling had gevonden. 

En ondanks de voor haar ongetwijfeld stressy geboorte, is ze een gezonde en gelukkige baby. 

Bovendien kwam ze ter wereld exact een dag later als die waarop ik het jaar voordien mijn miskraam had gehad. 

Hoe absurd het ook mag klinken, voor mij voelt het aan alsof ze wilde wachten op die datum, zodat ze de cirkel terug rond kon maken. 

Want wat mij werd ontnomen, werd mij terug gegeven.

En als zij het niet was, dan was het vast ikzelf, die met mijn ERROR onbewust de bevalling tegenhield tot dat bewuste moment. 

Zo deed ik - opnieuw onbewust - toch wat spiritueel onderzoek en innerlijk werk. 

Want ik ondervond ‘aan den lijve’ de krachten van gedachten. 

En de natuur geloofde weer in mij.