Intermezzo - Return to Santa

Lieve kerstman, 

Dit jaar vier ik mijn eerste kerst.
Papa en mama zijn daar enorm dankbaar voor.
Al ben ik er enkel omdat mijn broertje of zusje niet lang genoeg geleefd heeft om geboren te worden (Lees: Emoties van een miskraam).
Dat kindje is nu een sterretje aan de hemel.
Maar, lieve kerstman, moet dat sterretje eerst vallen om een wens te mogen doen? 

Voor mezelf wens ik niets.
Want ik ben als een bloemetje.
Geplant in een warme thuis, waar de melk van mama het water is dat mij doet groeien, en haar aanrakingen de liefde die mij doet bloeien.

Maar, lieve kerstman, mijn wensen zijn voor al de kindjes die geen bloemetje kunnen zijn.
Omdat ze koud hebben, honger hebben, gepest worden, of vermeden omdat ze “anders” zijn.
Ik wens dat de doornen in hun leven, reeds de kracht bevatten van de mooie roos die ze later zullen worden. 

Mijn wensen, lieve kerstman, zijn ook voor alle ouders waarbij er, ondanks een goede voedingsbodem en veel liefde, toch geen bloemetjes willen groeien.
Ik wens dat er ook voor hen een stukje natuur is voorzien, iets wat ze anders niet hadden gevonden.
Een hoger doel, een verwaarloosd bloemenperkje misschien? 

Mijn wensen, lieve kerstman, zijn ook voor alle ouders wiens kindje reeds een sterretje is.
Door een miskraam, een zwangerschapsbeëindiging, een doodgeboorte, of om welke reden dan ook. Ik wens dat hun sterrenlicht zó krachtig mag schijnen, dat ze een troost biedt voor alle harten gevuld met verdriet.

En als laatste, lieve kerstman, zijn mijn wensen ook voor alle bloemetjes die ongepland (of ongewenst) groeien.
Dat de mensen waarbij ze groeien, ook de nodige (hulp)bronnen vinden om ze te doen bloeien.
En dat, als ze toch het steeltje moeten doorknippen, ze worden gesterkt door de gedachte dat er na elk einde een nieuw begin komt. 

En zo is het einde van 2023, ook het begin van mijn leven.

Liefs,

Elaïs