11 Emoties van een miskraam

Embryo aan 8 weken zwangerschap

Missed abortion. Juist, zo heette dat. 

Toen ik de term las in mijn medisch verslag, kwam het allemaal terug. Een klaslokaal vol ongeduldige twintigers die op donderdagnamiddag het vak ‘Pathologie in de Vroedkunde’ volgden, maar zich in gedachten aan het opmaken waren voor de wekelijkse studentenavond in café ‘Den Bross’.  

Het was dé gelegenheid bij uitstek om iemand te leren kennen, dus een gemiste kans op donderdagavond leek op dat moment meer van levensbelang dan een gemiste abortus. 

Het hoeft dus geen verdere uitleg waarom ik toen maar met een half oor naar de theorie heb geluisterd. Maar nu, 12 jaar later, heb ik de theorie in praktijk gebracht.  

Een missed abortion is dus géén abortus, als wel een miskraam dat lange tijd onopgemerkt blijft doordat het lichaam de zwangerschap gewoon in stand houdt, zelfs wanneer het embryo niet meer leeft. 

Er is geen bloedverlies, er zijn geen verminderde zwangerschapssymptomen, er is geen daling van HCG in het bloed. Enkel een echo kan aantonen dat er iets mis is. 

Toen ik dus 2 maanden geleden nietsvermoedend naar de gynaecoloog ging voor mijn 12 weken echo en de NIP test, bleek ons embryo al 4 weken niet meer te leven, ondanks een zichtbaar kloppend hartje bij de 6 weken echo. 

Sinds dat eerste moment waarop ik besefte dat er iets mis was, tot op de dag van vandaag, zijn er al een waaier aan emoties door mij heen gegaan. 

Omdat ik hier onmogelijk alles in het lang en het breed kan uitschrijven, zal ik mij beperken tot de 11 meest aanwezige emoties, met daaronder hun bijhorende gedachten. 

Ik heb ze min of meer chronologisch proberen rangschikken, maar ze komen en gaan door elkaar heen. 

Eigenlijk bestaan ze het meeste van de tijd gewoon naast elkaar, zelfs al lijken ze loodrecht tegenover elkaar te staan. 

Maar goed, ik was al eerder tot de conclusie gekomen dat de meeste zaken in het leven niet puur wit of zwart zijn, of goed of fout. (Lees: Weg van een Wereldse Vrouw) 

Alles balanceert ergens daar tussenin. Dus ook gedachten en emoties.

1) Ontkenning/Ongeloof 

Er zal wel een logische verklaring zijn voor wat ik op de echo (niet) zie, mijn blaas zit misschien te vol. 

Het is al drie keer goed gegaan, mij overkomt het niet. 

De gynaecoloog heeft zich vergist, ik zou beter een second opinion vragen. 

2) Verdriet

We zijn een kind kwijt. 

We zijn een leven kwijt. 

We zijn een droom kwijt. 

3) Boosheid

Waarom wist ik het niet eerder? Welke signalen heb ik gemist? 

Waarom heeft mijn lichaam me in de steek gelaten? 

Ik had het moeten weten toen de datum van de laatste menstruatie niet overeen kwam met de termijn op de eerste echo! Waarom ben ik zo blind van vertrouwen geweest?  

Waarom ben ik al 3 maanden kotsmisselijk voor niets?!

4) Opluchting 

Oef, ik kan terug mezelf zijn. 

Ik zal niet meer het gevoel hebben dat ik ben overreden door een camion. 

Zal niet meer misselijk zijn bij alles wat ik eet. 

Niet meer overal rondlopen met een spuugzakje. 

Niet meer elke nacht rechtzittend slapen. Ervan uitgaande dat ik kán slapen natuurlijk.  

Een verdere verplaatsing kunnen doen dan de afstand van mijn bed naar de zetel of het toilet.

Opnieuw genieten van de geur van koffie. 

Terug met smaak een bleu biefstuk eten. Mét een glaasje rode wijn. 

Opnieuw kunnen koken voor mijn gezin en spelen met de kinderen.

Niet moeten stoppen met werken, en dus de collega’s niet extra belasten. 

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Ik denk dat het duidelijk is dat ik mij tijdens de zwangerschap lichamelijk niet zo goed heb gevoeld. (Lees: Dominantie van zwangerschapsmisselijkheid )

En wanneer je je fysiek beter voelt (na een zware periode), dan helpt dit wel degelijk bij de verwerking van het mentale proces.

5) Schuldgevoel

Heb ik iets gegeten dat besmet was en heb ik zo het miskraam in de hand gewerkt? 

Heb ik té ongezond geleefd waardoor de kwaliteit van de eicel is gedaald? 

Heb ik mijn partner teleurgesteld? Ik heb ook zíjn droom afgenomen.

Ik heb de kinderen een zus of broer ontnomen. 

Ik heb de grootouders een kleinkind ontzegd. 

En op het moment dat je de medicatie opsteekt om het miskraam op te wekken, voel je je vooral schuldig tegenover het kind dat zo gewenst was. Het zal nooit de kans zal krijgen om op te groeien, het zal nooit gekend zijn, nooit geliefd zijn. Het zal nooit méér zijn dan een droom. Het zal lijken alsof het er nooit is geweest. 

6) Hoop

Ik hoop dat het miskraam niet te pijnlijk zal zijn.

Ik hoop dat ik het embryo kan opvangen, dat ik het nog eens kan zien, zodat ik iets tastbaars heb om afscheid van te nemen. 

Ik hoop dat ik antwoorden kan vinden op het ‘waarom’. 

Ik hoop dat ik snel hersteld ben, zowel lichamelijk als emotioneel. 

7) Ontgoocheling

Ik ben ontgoocheld dat ik het embryo niet heb gezien, dat ik niets tastbaars heb om afscheid van te nemen. Dus neem ik afscheid van een droom. 

Ik ben ontgoocheld dat het kindje nooit zijn of haar naam zal dragen. 

8) Pijn

Het doet me pijn telkens ik het wiegje passeer waar het kindje nooit zal liggen. 

Het doet me pijn geboortekaartjes en doopsuikers te zien, en te weten dat deze geboorte nooit zal worden gevierd.

Het doet me pijn om zwangere vrouwen te zien, wetende dat ik dit ook had moeten zijn.

Maar het doet me weliswaar geen pijn om andere baby’tjes te zien.

9) Angst

Ik ben bang dat ik nooit meer zwanger zal worden.  

Ik ben bang dat het de volgende keer weer misgaat. 

Ik ben bang dat ik een ander miskraam niet meer zo goed zal kunnen verwerken. 

Ik ben bang dat ik mensen zal teleurstellen met een uitblijvende zwangerschap. 

Ik ben bang om weer zwanger te worden. 

Ik ben bang om weer door die hel van misselijkheid te gaan.

Ik ben bang dat het kindje een aangeboren afwijking zal hebben. 

Ik ben bang om mensen teleur te stellen met een nieuwe zwangerschap. 

10) Dankbaarheid 

Ik ben dankbaar voor de steun die ik heb ontvangen, voornamelijk uit onverwachte hoek. 

Ik ben dankbaar voor de kinderen die ik al heb, voor hun aanwezigheid en gezondheid. 

Ik ben dankbaar dat de natuur heeft ingegrepen wanneer dat hoogstwaarschijnlijk nodig was. 

Ik ben dankbaar voor deze ervaring, want het heeft mij veel geleerd. 

11) Vertrouwen 

Ik heb vertrouwen, want ik geloof. 

Ik geloof dat het embryo nog geen bewustzijn had, en dus geen pijn heeft geleden. 

Ik geloof in het universum, in het goddelijke, dat alles gebeurt met een reden. 

Ik geloof in de cyclus van het leven. Want na elk sterven, begint een transformatie en komt het ongekende tot bloei. Er ontvouwen zich nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden. Voor elke deur die sluit, is er een nieuwe die opengaat. 

Ik geloof dat allemaal, dus ik heb vertrouwen.