De dominantie van extreme zwangerschapsmisselijkheid

Een foto genomen door zoonlief op een heel slecht moment. 

Na elke zwangerschap vergeet je het eventjes; die vreselijke beginperiode waarin je meer uren doorbrengt met de gootsteen en wc-pot, dan met je gezin of zelfs je smartphone. 

Het verloopt natuurlijk niet voor iedereen zo. En ja, er zijn gradaties. 

Maar zwangerschapsmisselijkheid treft toch maar liefst 80% van de Westerse vrouwen in meer of mindere mate, waarvan ongeveer 2% Hyperemesis Gravidarum (HG) ontwikkeld; oftewel extreme zwangerschapsmisselijkheid en/of zwangerschapsbraken. 

De grens tussen ‘normaal’ en ‘extreem’ is echter niet altijd makkelijk te bepalen, en HG wordt dan ook vaak niet of verkeerd gediagnosticeerd, met alle complicaties van dien. 

De ‘natte’ variant van HG is de meest gekende, net omdat het zo overduidelijk is; de vrouw geeft tientallen keren per dag over en kan amper voeding of vocht binnenhouden. Hierdoor vermagert ze snel en is oververmoeid. 

Deze variant wordt door de gynaecoloog of vroedvrouw gelukkig meestal snel opgemerkt, waardoor de vrouw tijdig kan geholpen worden.

Een minstens even groot probleem is de meer ongekende ‘droge’ variant. Deze variant heeft geen zichtbare symptomen en is dus makkelijk te verwarren met normale zwangerschapsmisselijkheid. Toch is het allesbehalve normaal en moet ook deze variant tijdig worden herkend! 

Het belangrijkste symptoom is hier dat vrouwen 24/24 en 7/7 misselijk zijn, maar dat dit niet elke keer gepaard gaat met overgeven. Wel zit er een constante brok in hun keel waardoor ze zeer selectief en eenzijdig beginnen te eten. Dit zorgt ervoor dat ze niet meer de voedingsstoffen binnenkrijgen die ze nodig hebben voor hun dagdagelijks functioneren en dus óok oververmoeid en uitgeput geraken. Net omdat dit minder zichtbaar is dan de ‘natte’ variant, krijgt deze groep het meest te maken met onbegrip vanuit de omgeving. 

Aangezien ik zelf al verschillende keer de beginperiode van een zwangerschap heb doorgemaakt, kan ik met zekerheid zeggen dat er een enorm verschil is tussen ‘normale’ en ‘extreme’ zwangerschapsmisselijkheid. 

De ‘normale’ zwangerschapsmisselijkheid die ik heb ervaren tijdens mijn eerste en derde zwangerschap zorgde er dan misschien wel voor dat ik een pakje crackertjes naast mijn bed had liggen, maar al bij al was het eerste trimester in een oogwenk voorbij. 

Mijn tweede zwangerschap was een heel stuk pittiger, en de vierde - die na 13 weken is geëindigd in een miskraam - was dat ook. (Lees: Emoties van een miskraam)

Het is nochtans wetenschappelijk bewezen dat vrouwen die misselijk zijn tijdens hun zwangerschap tot 50% minder kans hebben op een miskraam, en vrouwen die regelmatig overgeven zelfs tot 75% minder kans. 

Ondanks het feit dat ik tot deze laatste groep behoorde, is gebleken dat een goede afloop nooit zeker is. 

Maar hoe weet je nu dat je leven gedomineerd wordt door ‘extreme’ zwangerschapsmisselijkheid? 

De beste manier om dit aan te tonen is door jullie mee te nemen naar één van mijn vele donkere uurtjes in die eindeloze weken van dat eerste trimester ...

Het is stipt 2:00 ’s nachts, wat betekent dat ik ondertussen al 6u in bed lig. Het feit dat ik helder genoeg ben om te rekenen, wijst erop dat ik nog geen oog heb dichtgedaan. Heb nochtans al flink geprobeerd; op mijn linkerzij, op mijn rechterzij, op mijn rug. Maar niet plat. Plat kan ik niet liggen, dan komt de pasta van deze avond onherroepelijk naar boven, en dat wil ik niet. Ik heb de voedingsstoffen nu hard nodig met twee kinderen aan de borst en eentje in de maak. Dus ik probeer rechtopzittend de slaap te vinden. Lang leve mijn borstvoedingskussens. 

Heel even ging het bijna goed, dan balanceerde ik op de rand van de slaap, helemaal klaar voor de Gelukzalige Vergetelheid. Maar deze deed enkel waar Hij goed in was; mij doen vergeten.

Ik vergat namelijk heel even dat ik niet mocht bewegen, en Bewegen = Boeten.

Voor de twintigste keer die nacht moest ik grijpen naar mijn Ikea slakom die voor de gelegenheid dienst deed als … Je weet wel. 

‘Wow, ik kan al bijna helemaal in stilte overgeven, want de kleintjes zijn niet wakker geworden’, denk ik trots. Terwijl ik me tegelijkertijd afvraag of ik zelf wel nog wakker ben. 

Dan maar eventjes opstaan, zeker? 

Want ik heb een hongertje. 

Mijn laatste maaltijd is nu toch al 7 uur geleden. 

Misschien dat, als ik iets eet, die verrekte komkommer mijn maag eindelijk loslaat uit zijn meedogenloze greep. Het is namelijk best frustrerend om urenlang iets op je maag te hebben liggen wat je al maanden niet hebt gegeten.

Daar zit ik dan, om 2u30 ’s nachts een avocado uit te lepelen, terwijl ik eigenlijk alleen maar guacamole lust. De baby heeft vast nood aan onverzadigde vetzuren. Logisch.

Maar wanneer ik een conversatie start met de afnemende maan - haar vragend hoeveel vrouwen me hierin al zijn vooraf gegaan - merk ik dat vooral mijn verstand aan het afnemen is. 

Hoog tijd voor nog een poging slaap, met een vol onverzadigde vetzuren verzadigde baby. 

De Gelukzalige Vergetelheid laat me eindelijk toe.

Ik heb weer een nacht overleefd. 

Het klinkt misschien grappig of absurd, maar het is vooral ongelooflijk uitputtend. 

Mijn doel met dit blog is dan ook om vrouwen die zich hierin herkennen, te motiveren sneller aan de alarmbel te trekken. Zelfs al is er niet altijd een remedie. 

 - - It’s so hard to see the light at the end of the tunnel, when you can barely get trough another hour.  - -