Een Wereldse Vrouw

Rond kerstmis vorig jaar postte ik een blog over tandemvoeden (Lees:  Aan twee kinderen heb ik mijn borsten vol ) .  We zijn nu enkele maanden verder, en eigenlijk is er nog niet heel veel veranderd. De kinderen zijn enkel wat ouder, zwaarder én mondiger geworden. Wat maakt dat ze zich af en toe eens kunnen vastbijten in een flinke onderlinge discussie, waar - ocharme- mijn tepels dan letterlijk en figuurlijk tussen zitten. Nog een verandering is dat ik ondertussen alweer een paar maanden aan het werk ben.  Met mijn mondmasker heb ik in tussentijd een goede verstandhouding opgebouwd (Lees:  Kerstmis ) . Met name als de vermoeidheid na nog een slapeloze nacht hard toeslaat, en mijn huid daarop reageert met een pukkeltje hier of daar, ben ik mijn nieuwe steun en toeverlaat heel dankbaar voor zijn verplichte aanwezigheid.  Maar terug gaan werken houdt ook in dat ik de kindjes een lange tijd niet bij me heb, terwijl hun melkje onvermoeibaar verder wordt geproduceerd. Met andere woorden;