Rozenkwartsliefde

“Het is gelukt! Het werkt! Shirley kom! Het werkt!” 

Ze was waarschijnlijk nog nooit zo snel beneden geweest - zelfs niet die keer dat ze bijna was omgekomen door de honger, nadat ze zowel het ontbijt als het middagmaal had gemist. 

Die dag had ze me nijdig met één oog aangekeken toen ik haar kamer binnenkwam, en het bed had verraderlijk gekraakt toen ze zich met een luid grommende ‘mmmm’ nog eens had omgedraaid, de lakens hoog boven haar hoofd trekkend. 

Ze had moeten wachten op de volgende gezamenlijke maaltijd, en tegen de tijd dat die klaar was, zag je haar amper nog lopen. Althans, dat was haar mening. 

Maar nu kon ik er niet naast kijken. Ze kwam vlak voor mijn neus staan en straalde als een pas geslepen diamant. “Je moet nú meekomen, het werkt gewoon!” Ik zag levendig alle mogelijke experimenten die ze kon hebben uitgevoerd, en calculeerde alvast de gemaakte schade in.  

Zolang het geen vuur had gevat én de badkamer stond niet onder water, zou het wel meevallen, toch? 

Ze trok me aan mijn hand mee de trap op, naar haar kamer. Voordat ze de deur sloot, keek ze nog eens de gang in, alsof er een reële kans bestond dat er pottenkijkers op de loer lagen. Toen draaide ze zich naar me om en duwde de pendel in mijn hand. 

“Stel een vraag” zei ze, knikkend naar de puntige roze steen met het gouden draadje. 

“Waar haal je dít nu weer vandaan?” vroeg ik me luidop af.  

“Boeit niet. Probeer het gewoon.”  

Ze toonde me hoe ik het moest vasthouden en gaf me de duidelijke instructie om enkel ja-neen vragen te stellen. 

Ik zuchtte diep, sloot mijn ogen en vroeg uiteraard “Houdt hij van mij?”

“Hé, je moet specifieker zijn, over wie gaat het?”

Het was nu mijn beurt om haar met één oog nijdig aan te kijken en “Boeit niet” te zeggen. 

Ondanks het feit dat ik wist dat mijn onderbewustzijn de pendel zou sturen, was het toch een vreemde sensatie toen het ding opeens rondjes begon te draaien, terwijl ik er heel zeker van was dat ik mijn hand stil hield. 

Maar de rozenkwarts - gekend voor het bevorderen van harmonieuze relaties - zou het wel weten, toch? 

Ik was me erg bewust van de ongekende sensatie van kleine schokjes elektriciteit in mijn hand - alsof deze mij niet meer toebehoorde, maar door een hogere macht in bezit was genomen. 

Waarschijnlijk straalde ik nu evenveel als zij - maar dan als een iets ruwere diamant. 

“Told you” lachte ze, terwijl ze met gestrekte benen een rondje draaide op haar bureaustoel en mij daardoor bijna een schop verkocht, “al heb ik niet zo’n stomme vraag als jij gesteld.”

“Tja, waar zou jij ook moeten beginnen? Met al je bewonderaars …” 

“Neen hoor” meldde ze me doodserieus terwijl ze de stoel abrupt tot stilstand bracht.  “Ik ben gewoon tot het besluit gekomen dat ik geen lief meer wil. Als ze mij enkel maar willen om mijn uiterlijk, dan wil ik hen niet. Ik wil iemand die me wil voor wie ik ben, en voorlopig heeft nog niemand genoeg zijn best gedaan om mij echt te leren kennen.”

Bam! Ik wíst dat er verstand schuilging achter de ijdelheid van het TikTok-meisje met de tanktops, en stiekem ben ik trots. 

Hopelijk houdt ze vast aan deze gedachte, en lukt het haar deze door te geven aan haar twee kleine halfzusjes. 

Alsof ik haar door middel van gedachten had opgeroepen, glipte de oudste van die twee net de kamer binnen.

Met een schuldbewuste blik en het besef dat ze ergens was waar ze niet hoorde, liep ze met zelfzekere tred naar haar oudere zus en nestelde zich op haar schoot.

De kleine pottenkijker keek op naar haar evenbeeld en zei plechtig; “Zeg eens sorry omdat jij zo mooi bent.”

Dat is hún zinnetje, waarmee ze impliciet aan de ander duidelijk maken dat ze mooi is.

“Ik ben niet zo mooi hoor, jíj zou beter sorry zeggen!” antwoordde ze, terwijl ze haar kleine zus begon te kietelen tot die het uitschreeuwde en in het wildeweg ‘sorry’ begon te roepen.

“Misschien moeten jullie eens proberen met pendeltje, pendeltje in de hand, wie is de mooiste van het land?”, opperde ik in een poging de volumeknop van het schelle kinderstemmetje te doen dalen. 

Ik gaf de pendel terug aan de rechtmatige eigenaar, en vroeg me af of een pendel eigenlijk wel werkt indien hij door iemand anders wordt gebruikt. 

Ik weet dat dingen die dezelfde energetische trilling hebben, elkaar vertegenwoordigen, ondersteunen en versterken. En dus kies je een steen best op basis van intuïtie, wanneer je voelt dat de energiefrequentie van de steen resoneert met jouw eigen energie. Maar deze steen had ik niet gekozen. 

‘Ah, het maakt niet uit’, dacht ik - en liep glimlachend de kamer uit. 

Ook zonder de rozenkwarts weet ik dat hij van me houdt.