De Drie Wijzen - Deel I

Het begon allemaal in het jaar 2000. Ik was amper 10 oud en had - zoals gewoonlijk - een uitstekend rapport. Ter ere daarvan mocht ik eens om de zoveel tijd een cadeautje uitkiezen, in  een winkel naar keuze. Merk op; dat zijn al twee keuzemomenten tegelijkertijd. Maar keuzestress kende ik niet, ik wist namelijk altijd exact wat ik wou. En deze keer wilde ik een poster. Wat er op de poster zou staan was niet van belang, de grootte echter des te meer. Hoe meer van mijn afschuwelijke behangpapier ik aan het zicht kon onttrekken, hoe liever ik de poster zou zien. 

In een of ander prularia-winkeltje in Knokke centrum kon ik mijn slag slaan. Een poster volledig naar smaak - zowel qua grootte als afbeelding - sprong mij in het oog, en ontsnapte sindsdien niet meer aan mijn blik. 

Ja, het was in die tijd heel aannemelijk dat Leonardo als ‘King of the World’ op mijn muur had geprijkt. Maar aangezien hij even vergankelijk is als de boot waar hij opstond, verkoos mijn tienerhart toch een meer stabiel stilleven. 

De poster beeldde welgeteld 3 palmbomen af, die - tijdens de avondschemering - hun heil zochten in het water van een idyllische lagune, met op de achtergrond de rustgevende melodie van een waterval. De bomen hadden naar mijn bescheiden mening de beste plek ter wereld gekozen om te gedijen. Een keuze die ik jammer genoeg op die leeftijd nog niet kon maken. De palmbomen werden door mij dan ook heel beredeneerd De Drie Wijzen genoemd. 

Tot hen heb ik gedurende de eindeloze acht jaar van mijn pubertijd regelmatig mijn toevlucht genomen.

Wanneer mijn ouders ruzie maakten, vluchtte ik.  

Wanneer de knapste jongen op school zei dat ik 1000 maal lelijker was dan mijn beste vriendin, vluchtte ik. 

Wanneer ik voor het eerst verliefd werd op een meisje, vluchtte ik.

Wanneer ik lag te rillen omdat mijn lichaam niet meer de energie kon produceren om mij op te warmen (zie blog: anorexia), vluchtte ik. 

Opnieuw en opnieuw plaatste ik mezelf tussen de palmbomen, voetjes verzonken in de zee en blik op oneindig. De poster werd mijn persoonlijke ‘safe space’ waar niets of niemand mij kon raken. Wat op zich niet zo heel moeilijk was; er was daar ook helemaal niemand. 

Het universum en ik, in volkomen harmonie. 

Er was echter één groot nadeel; waar deze plek zich in werkelijkheid bevond was mij volkomen onbekend. Mijn verlangen om daar ooit heen te gaan, zou bijgevolg onbevredigd blijven. 

De dag dat ik afscheid van De Drie Wijzen nam, was meteen ook de dag waarop ik noodgedwongen volwassen moest worden. Met ‘trial and error’ natuurlijk. 

Op 31 augustus 2008 ging mijn berustende blik voor de allerlaatste keer rond in de kamer met het afschuwelijk behangpapier. De Drie Wijzen waren zorgvuldig van de muur gehaald, opgerold en met een rekkertje omwonden - met eeuwigdurend geduld wachtend op mijn terugkeer. 

De volgende dag zou ik voor een jaar vertrekken naar de andere kant van de wereld. Venezuela. Een bestemming die ik had gekozen op euhm …  goed geluk, en op basis van euhm … geen enkele referentie. 

Toch was ik zeker van mijn stuk. Ik wist namelijk nog altijd exact wat ik wou. 

En op dat moment wilde ik maar één ding: Warmte. Met een hoofdletter. 

Jarenlang was ik zowel letterlijk (lichamelijk) als gevoelsmatig onderkoeld geweest. Het was net alsof ik al die tijd naast Leonardo in de Atlantische Oceaan had gelegen. 

Maar ik was niet verdronken. Integendeel. 

Amper 18 jaar, in de fleur van mijn leven, en veilig achter mijn vliegtuigraampje, waande ik me voor het eerst ‘Queen of the World’, terwijl de oceaan zich eindeloos voor me uitstrekte. In mijn oren galmde Dj Tiësto’s In Search of Sunrise, en het volkomen onbekende lachte me toe … ;-)

(lees verder: Drie Wijzen Deel II)