Over koetjes, kalfjes en moedermelk.

 

“Mama, van welk vlees is kipfilet eigenlijk gemaakt?” vraagt zoonlief doodserieus terwijl hij net het laatste restje van zijn schelleke naar binnen werkt.   

Zijn groene ogen kijken me verwachtingsvol aan - op zoek naar een bevredigend antwoord dat tijdelijk zijn honger naar kennis kan stillen.

Maar mijn antwoord blijft uit. Een glimlach waarvan mijn mondhoek bijna letterlijk mijn oor raakt, kan ik echter niet onderdrukken. Geduldig herhaal ik - duidelijk articulerend - woord voor woord zijn vraag. 

En héél langzaam lijkt zijn euro’tje dan toch te vallen. Het draait eerst wat cirkeltjes op zijn kant, om dan toch plots tot stilstand te komen - zoals dat gewoonlijk gebeurt met een centje dat op de grond valt. 

Zijn glimlach wordt zowaar nog breder dan de mijne, en hij slaat zichzelf driemaal tegen het hoofd. Hij klopt er letterlijk de oude informatie uit, en stampt de nieuwe erin. Een uiterst effectieve methode volgens hem. 

“En een bamburger, mama, van wat is een bamburger dan maakt?” doet mijn driejarige zelfbewust haar duit in het zakje, alsof ze ook iets interessants toe te voegen heeft aan deze conversatie.  

“Het is geen bamburger, maar een h-h-hamburger! Met de H van Hele Domme Koe!” snauwt zoon zijn kleine zusje liefdevol toe. 

Zoals meestal in een discussie tussen broer en zus, geeft de kleinste zich niet zomaar gewonnen. In welgeteld drie stappen staat ze voor haar broer. Ze recht haar rug, balt haar kleine vuistjes samen, richt haar hoofd op en kijkt stoutmoedig naar de jongen die minstens drie koppen boven haar uittorent. 

“Da’s niet van een koe, want mama is een koe. Een melkkoe!” roept ze vol overtuiging uit.

Tja, helemaal ongelijk kan ik haar natuurlijk niet geven. Het is vast niet zo raar dat ze mij - na drie jaar borstvoeding op vraag - nu en dan bekijkt als een wandelende bron van behoeftebevrediging. (Lees: Aan twee kinderen heb ik mijn borsten vol)

“Maar weten jullie dan waarvoor die melk wordt gebruikt?” probeer ik deze impasse te doorbreken. Ik haal twee plakjes kaas uit de koelkast en geef er aan elk één. 

Eén plakje in twee snijden om te verdelen, is namelijk onmogelijk. Dat zou onherroepelijk tot een nieuwe discussie leiden. Beeld je in dat de ene nét dat millimetertje meer kaas heeft gekregen dan de ander … Die strijd wil je als moeder niet voeren. 

“Maar mama, jouw melk is warm en die kaas is koud!” roept ze verontwaardigd met een mond vol. “Deze kaas komt van koude koeien!” 

“Je bedoelt Siberische koeien, zus. Siberië is de koudste plek ter wereld!” vult broer aan, hoogmoedig neerkijkend op zijn onwetende zus.

Bij uitzondering heeft ze eens niet onmiddellijk een antwoord klaar. Deze nieuwe informatie moet blijkbaar toch even bezinken, en dus keert haar blik zich naar binnen, alsof er nu bij haar langzaam een centje valt. Maar in plaats van zich driemaal tegen het hoofd te slaan, zet ze zich neer aan haar speeltafeltje, en begint met haar mollige handjes de rest van het plakje kaas in tientallen stukjes te breken. 

“Ik ga de kaasjes op een rijtje zetten, mama.” 

Doe dat maar meisje, denk ik, zet alles maar op een rijtje. Soms is dat namelijk alles wat je kan doen wanneer je het even niet meer weet. 

Mijn kleine meisje zal in haar leven nog vaak dingen op een rijtje moeten zetten, pro’s en contra’s tegen elkaar afwegen, verkeerde keuzes proberen recht te trekken, … 

Konden we soms maar wat meer van deze kinderlijke eenvoud meenemen naar ons volwassen leven. 

“Of die kaas is toch gewoon van mama, die haar hart kan ook ijskoud zijn.” breekt zoon de stilte. Hij trekt zijn schouders op, alsof dit een vaststaand feit is waar hij zich reeds jaren geleden bij heeft neergelegd. 

Ik geef hem een schuine blik, maar besef tegelijkertijd dat ook hij me - met zijn kinderlijk sarcasme - net een belangrijke les heeft geleerd.