Onvoorwaardelijke Liefde - Een Vrouwelijke Kracht

Het is me opgevallen dat er in de Bijbel maar drie archetypen van de vrouw terug te vinden zijn; echtgenote, weduwe en minnares. Deze laatste is dan ofwel een bijvrouw van één bepaalde man (met name slavinnen die beschouwd werden als eigendom van hun heer), ofwel gewoon een hoer. Maar waar is de vrouw die tegelijkertijd echtgenote én geliefde is? 

Het lijkt er in de Bijbel vaak op neer te komen dat liefde niet méér is dan een rationele keuze. Je trouwt met de persoon die qua sociale status (afkomst, rijkdom, macht, …) het meest bij je past, en met die persoon leer je leven. Als je geluk hebt leer je doorheen de jaren ook van die persoon te houden. Het is een rationele keuze, waar (liefdes)gevoelens weinig tot geen rol spelen. Nochtans bevat de Bijbel een hele mooie definitie over wat (onvoorwaardelijke) liefde nu precies inhoudt. 

De liefde is geduldig en vol goedheid. 

De liefde geen afgunst. 

De liefde kent geen ijdel vertoon.

De liefde is niet opgeblazen en zelfgenoegzaam.

De liefde kwetst niemands gevoel. 

De liefde zoekt zichzelf niet, zij wordt niet verbitterd, zij rekent het kwade niet toe. 

Ze is niet blij over ongerechtigheid, maar zij is blij met de waarheid. 

Alles bedenkt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij. 

Geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde. 

(Kor. 13:4-6)

Het lijkt erop dat wij als mensheid nog een hele weg te gaan hebben naar ware, onvoorwaardelijke liefde. Wat me wel opvalt is dat liefde hier belangrijker wordt geacht dan geloof. En nog opvallender is dat ook de liefde wordt benoemd als ‘Zij’. Met andere woorden; De Liefde is de belangrijkste vrouwelijke kracht!

Zouden we geen mooiere wereld kunnen ‘scheppen’ door wat meer van deze alomvattende Liefde tentoon te spreiden? Bijvoorbeeld door wat meer te leven vanuit andere vrouwelijke krachten; zoals creativiteit, intuïtie en empathie?

Wie weet lukt het ons dan wel om naast de zorgzame echtgenote óok de sensuele, speelse geliefde te zijn. 

Laatst las ik echter een passage uit een boek van de Nederlandse schrijver Hans Stolp, waarin hij beschrijft hoe zelfs vandaag de dag een (neerbuigende) Bijbelse visie op de vrouw nog steeds doorwerkt, tot in ons taalgebruik toe. 

Zo wijst het mannelijk woord ‘Meester’ op een man die zijn wijsheid, kennis en inzicht gebruikt om anderen te kunnen helpen op hun weg naar groei.Terwijl het vrouwelijke woord ‘Meesteres’ een zeer negatieve bijklank heeft. Het is gekoppeld aan seksuele verlangens die zich in het verborgene afspelen, en waar de verleidelijke en verleidende vrouw zondig en gevaarlijk is. Want het was toch Eva die de mensheid vervloekte door van de appel te bijten en haar man verleidde dat ook te doen? 

Voor de katholieke kerk is het alvast duidelijk; "De vele hartstochten van de man leiden hem tot een enkele ondeugd, maar de ene hartstocht van de vrouw leidt haar tot alle ondeugden."

Het lijkt er dus op dat - ondanks de beoogde gelijkwaardigheid van man en vrouw in onze samenleving - er nog heel wat werk aan de (wereld)winkel is!