Geluk zit in een klein badje

Sinds enkele maanden heb ik me voorgenomen om op z’n minst één keer per week een moment bewust te beleven; een moment dat anders zou zijn verloren gegaan in gedachteloos automatisme. 

Noem het een vorm van mindfulness, maar dan zonder het mantra “Ik leef in het nu, ik leef in het nu, … ” eindeloos te reciteren als een plaat die is blijven hangen. 

Het is eerder het bewust opslaan van een herinnering - een stilstaand beeld zelfs - als zou ik een foto nemen van dat bepaalde moment in de tijd. 

Net als bij een foto zijn zelfs jaren later alle zintuigelijke aspecten nog waar te nemen; het aroma van mémé’s koffie bereikt nog steeds mijn neus, en mijn mond vult zich nog af en toe met de smaak van dennenlimonade uit Zuid-Frankrijk. 

Toch is mémé al 20 jaar overleden en vond mijn laatste reis naar Zuid-Frankrijk een half leven geleden plaats. 

Foto’s hebben de onverbiddelijke kracht om herinneringen te onderhouden die anders zouden zijn vervlogen. Wat een geschenk geven we hiermee door aan onze kinderen en (achter)kleinkinderen!

Met het nemen van foto’s in gedachten, geef ik echter een geschenk aan mezelf; bewustzijn. 

Al is dat natuurlijk - in tegenstelling tot foto’s - iets moeilijker te delen op Facebook of Instagram ;-)

De laatste gedachtenfoto die ik nam, was er een van de kindjes in bad. 

Hun badmoment is een regelmatig voorkomende ‘gebeurtenis’ die normaalgesproken gepaard gaat met de bijhorende voorspelbare ruzies, zoals “Broer neemt MIJN badspeeltje af!” en “Ik wil mijn haar niet wáááá-ssen!” 

Uiteraard gevolgd door een serenade van mijn kant; “Hou alsjeblieft jullie water IN het bad!” 

En toen we deze zomer - tot overmaat van ramp - gedurende enkele weken geen warm water ter beschikking hadden, was dit een nog grotere uitdaging. 

Het ging van “Oma waste zich vroeger ook met koud water!” tot “Laten we spelen dat we in de jungle onder een koude waterval staan!” 

Werkelijk alle smoezen werden uit de kast gehaald om hen het water in te krijgen. Ik overwoog zelfs een wasbeurt in het buitenzwembadje, want ironisch genoeg hadden ze daar een stuk minder problemen met koud water. 

Maar goed, ons warm water is terug, en de rust gelukkig ook.

Sagán is momenteel in de ban van alles wat met Titanic te maken heeft, dus naast het spelen van ‘Titanicje’ in bad (wat dit dan ook mag wezen), wilde hij graag Celine Dion op de achtergrond. 

Wonder boven wonder had my heart will go on een bijzonder rustgevend effect op alle aanwezigen. 

Met baby Siána - knus gewikkeld in haar roze badjas - aan mijn borst, leunde ik bevredigend achterover tegen de badkamermuur. Hoe mooi was het om Sagán en Sifra gade te slaan in bad. Om te observeren hoe die twee kleine mensjes - zich amper bewust van de wereld - elkaar afwisselend teder en plagend inzeepten. Een dotje zeep op de buik, maar ook eentje op de neus. Gevolgd door een schaterlach van beide partijen. 

Liefde in zijn puurste vorm. 

Klik! 

In werkelijkheid was ik te laat om dit moment vast te leggen op camera - dat kon moeilijk anders met een iPhone die Celine Dion lag af te spelen en een baby die gulzig mijn borst leeg dronk - maar gelukkig was mijn Geest wél bij de pinken. Dit moment werd voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. 

Ik ervaarde intens geluk op een alledaags moment dat anders aan mij zou zijn voorbij gegaan. En mag dat nu net de reden zijn waarom ik deze foto’s zorgvuldig opsla in mijn herinneringen. Het leven is allesbehalve vanzelfsprekend. We zijn omringd door kleine wondertjes, maar we zijn er blind voor geworden. 

Geluk is niet enkel weggelegd voor tijdens een zomerwandeling bij zonsondergang, of het beklimmen van die berg in Zuid-Frankrijk met een dennenlimonade in de hand. 

Het is ook niet enkel voor een ander, het is er voor ieder van ons, elke dag opnieuw. Het enige dat we moeten doen is het werkelijk leren zien.

“Als iemand zegt: ‘Ik heb God lief’ maar hij haat zijn broer of zus, is hij een leugenaar. 

Want iemand kan onmogelijk God - die hij nooit heeft gezien - liefhebben, als hij de ander - die hij wel ziet - niet liefheeft.” 

(1 Joh. 4:20)